RUNNING: WE DID IT!!

Twee maanden geleden was de laatste keer dat ik had hardgelopen vorig jaar augustus geweest in de zomervakantie, de maand er na wist ik er al enkele 3 kilometers uit te slepen en deze maand kwam mijn maximum in een keer op de 6,5 kilometer. Afgelopen twee weken daarin tegen liep ik niet alleen weinig mijn kilometers zwakte af, de 5 werd zwaar en ik maakte mijn rondje toch steeds wat kleiner, ik geef graag mijn "blessure" waarvan ik niet eens zeker weet of het wel echt een blessure is - zo voelt het in ieder geval - de schuld daarvan.

Maar dat, bleek nou net de beste voorbereiding ooit te zijn geweest. En zo kom je erachter dat als de gym leraar op school tegen je zegt dat je rust moet nemen, je ook echt rust moet nemen. En niet, zoals ik altijd doe, het weg wuif en denk dat ik er wel overeen kom - nee RUST is het toverwoord. Want afgelopen zondag liep ik mijn PR, mijn doel om onder de 30 minuten te komen, haalde ik makkelijk met mijn 27.12 minuten!!!! JA.. ik heb nog nooit zo snel de 5 kilometer gerend, en met een gemiddelde van 5"26 minuten per kilometer ben ik ook geheel niet ontevreden.

Waar ik afgelopen twee weken last van had, en waar ik zoooo bang voor was, gebeurde helemaal niet! Ok, misschien de eerste kilometer, maar nadat ik had besloten dat ik toch een PR wou lopen leek de pijn in mijn rechter scheenbeen helemaal te verdwijnen. En toen gingen we rennen, we begonnen wat zachtjes, maar nadat we door een vrouw van zeker over de vijftig werden ingehaald voerden we het, en nog een beetje, en nog een beetje de laatste 500 meter perste we er zelf allebei nog een eindsprint uit. Jammer genoeg was er een klein onverwacht bochtje, waardoor ik niet alleen net op tijd afremde om tegen het publiek aan te rennen nee mijn sprint was ook onderbroken - en toen was het zwaar om hem weer om hoog te krijgen!

En um.. ook al is hardlopen een individuele sport, wat voelt het goed om een ander in te halen - het ingehaald worden is dus weer iets minder - en elke keer wanneer we dat deden stond er bij ons een grijns op onze gezichten - wat weer zorgde dat we bijna de gehele 5 kilometer aan het lachen waren. Want wonder boven wonder hadden we het zelfde tempo. Nog nooit rende ik en Pam samen, en nu we het deden haalde we tegelijk op tijd in en remde samen af, dat is pas een team-work! 

O, en nu blijkt dat we op de 89 en de 90 plaats zijn ge-eindigt van de 300!! Niet slecht toch als je nagaat dat we allebei nog maar "net" hardlopen en we dus hadden verwacht dat we ergens onderaan zouden eindigen, we zouden toch "zeker wel bij de eerste 290 zitten hoor!" En dat deden we!

Liefs,

Rosalie