Gisteren was niet zomaar een dag. Net zoals de dag ervoor stonden we vroeg op, slenterde we door de straatjes van Venetië, dronken we cappucino van twee euro en capuccino van acht euro, aten we caprese, kochten duizende flesjes water om onze dorst te lessen, kleurde onze huid bruiner, gingen elke vijfig meter wel een winkeltje binnen onder luid gezeur van mijn vader, kregen we last van onze voeten, staken we vele bruggetjes over, maakte de rivieren gevaarlijk door er met de water taxi door heen te scheuren, genoten we van de zon en ijsjes en sloten we onze dag af met een heerlijk glaasje Italiaanse lambrusco.
Toch was het gisteren net wat anders dan de dag ervoor. Het was niet alleen dat toen mijn wekker om 7:00 ging mijn moeder zingend onze kamer binnen kwam, mijn zus meteen luidkeels mee begon te doen en mijn eerste zicht toen ik mijn ogen open deed mijn vader me feliciteerde. Nee, ook de leuke smsjes die ik kreeg van vriendinnen en vele whatsapp berichten die binnen stromen toen ik op de boot ein-de-lijk internet had maakte toch dat ik me een beetje jarig voelde. Geen taart, HEMA vlaggetjes of ingepakte cadeautjes deze keer. In plaats daar van kreeg ik een extra lekker kopje cappucino van de barman op het terassje aan het water, bestond de dag voor een groot deel naar het zoeken van een cadeautje en werd er gisteren avond toen we eenmaal geinstalleerd waren op de bood op me getoost.
Want, zoals mijn ouders gisteren meerdere malen zeiden, zeventien is niet niks. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik zestien werd. En toen dacht ik al het zelfde. Nu kan het nog. Nu kan ik nog rokjes dragen zonder dat mijn huid er te oud voor is, ik kan me nog helemaal op maken zonder dat ik er als een hippie uit zie, ik kan me gedragen als een kind, omdat ik er nog een ben, ik kan me volwassen gedragen, omdat dat ook verwacht wordt van iemand die zeventien is, ze kunnen er van op aan dat ik zelfstandig kan leven, maar toch wordt er niet van me verwacht dat ik mijn eigen woning en eten regel. Dus als ik het zo bekijk blijf ik het liefst zo lang mogelijk zeventien. Bij achttien ben je toch al "volwassener", om alleen maar te denken aan negentien of twintig! Terwijl ik tegelijk op tijd niet kan wachten op mijn eigen huis... leeftijd, het is iets moeilijks.
Maar voordat ik me zorgen ga maken over de dagen dat ik nog zeventien ben, driehonderdvierenvijftig, vaar ik eerst nog met de boot naar Athene, en na een paar dagen weer terug naar Venetië moet ik nog zien dat ik mijn HAVO diploma haal en ik na de vakantie mijn autolessen overleef. Heel wat dus.
Liefs,
Rosalie
No comments:
Post a Comment
Thank for reading!